Yazarak dostumu yaşatmaya devam edeceğim...
Mütevazi bir ilçede medya patronlarına rakip olurcasına yıllarca çalıştı, çabaladı. Zor günlerde direndi, dayandı. Harf harf dizgilerde uğraştı hece hece hatalarla savaştı.
Her düşünceyi dinledi.
Hür düşündü..
Fakirin babası oldu.
Dileyene isteyene seçim çalışmalarında yön verdi, yol gösterdi deneyimlerini aktardı..
İlçe seçimlerini hiç bir zaman siyasi düşüncesine göre değerlendirmeyip ilçe çıkarı için olması gerekeni yaptı.
Yeri geldi CHP’ye yeri geldi, AP’ye yeri geldi, MHP’ ye oy verdi..
Tatil nedir bilmedi,
Bırak dedim bırakmadı..
Çengel onun ekmeği aşı suyu idi..
Baba yadigarının bir gün kapanması düşüncesi onu kahrederdi.
Gel ağabey bırak şu vatan kurtarmayı(ilçeyi )sağlığın bozuluyor
Önce kendini kurtar diye çok söylesem de dinletemedim.
Çengel’i emanet edecekleri yakınlarının bu işde yavaş yavaş yorgunluk hissetmeye başladığını anlayınca çok üzülüyordu.
Mütevazi odasında kış günleri soba başında koltuğunda gözü bilgisayarda yazdı yazdı yazdı.
1995 yıllarda her hafta Aksaray’a gelir gazeteyi Aksaray’da bastırırdı..
Bırak şu illeti diyene çok kızardı.
“Ne yapayım çok seviyorum aşkından, ölüyom bırakımıyom len “ derdi...
Ama aşkı onu bırakmadı..
Nefes almakta zorlandı böbrekti gözdü derken çok yoruldu.
Son zamanlarda bir iki aydır yürümede de sıkıntısı oldu.
Bir de bu illet mikrop işin içine girince vücut dayanamadı...
Ansiklopedi gibi hafızası vardı.
Rakının hakkını vererek buzlu buzlu içerdi,
3 duble sınırıydı...
Liseyi ve Yüksekokulu dışarıdan çok kısa zamanda bitirdi.
Bürokratların dostu idi...
babasıydı..
Çok özel anlaşılmaz sanılan sert yapılı dik biri gibi görülse de, yufka yürekli sevecen biri idi...
Dedikoduyu pek sevmez arkadaş ve dostlarına çok güvenir vefasızlık karşısında yıkılırdı..
Pardon üzülürdü yıkılmak onun kitabında yoktu.
O hep dik duruşlu biri idi.
Ne hastalık ismi bilir nede ilaç ismi bilirdi ilaçlarını da hep Eşe bacım ve kızı Hatice takip ederdi. İki erkek evladı da trafik kazasında kaybetti hele küçük Necdet’in teğmen olduğu ilk ay Balıkesir’de şehit olması onu yıkmıştı.
Pardon yine yıkılmadı dik durmaya çalıştı.
Nejdet’in vefatından sonra hayattan zevk almamaya başladı...
O orada yatarken ben burada yaşaya bilir miyim? diyordu.
Ve de onun ölüm yıldönümü günlerinde hayata veda etti...
O yazmakla bitmeyecek şahsına münhasır bir insandı…
Zaman zaman onu yazmaya devam edeceğim.
Allah rahmet eylesin..
İSA KOÇAK

Yönetici tarafından yazılan bu haber, 19351 defa okunmuştur.